Behendigheid!

Marco gaat zo nu en dan ook wat op het blog plaatsen. Omdat Marco de wereld net even wat ander ziet, zo nu en dan, kan dit tot hilarische taferelen leiden.

Donderdagavond 17 juni Behendigheid.

Goedendag beste volgers. Op de Sheltie Jongerendag hebben Diesel en ik kennis gemaakt met de hondensport: behendigheid. Ik moet zeggen, heel erg leuk. Ik kan mij goed voorstellen dat veel hondeneigenaren hieraan mee willen doen. Een intensieve sport voor zowel hond als eigenaar, als ik de verhalen moet geloven.
Maar Diesel en ik waren op zoek naar het echte werk! Dus naar HS Nieuw Vennep, wat zoiets betekent als Hondenschool Nieuw Vennep. Beetje jammer, ik heb altijd een schurft hekel aan school gehad, zit ik weer in de schoolbanken, maar voor je trouwe kameraad doe je natuurlijk alles zonder te morren, en je wilt die negatieve energie natuurlijk niet overbrengen op je hond. Wij aan de slag. Toen wij aankwamen zagen wij geen behendigheidstoestellen staan, zitten wij wel goed vroeg ik mij af? Maar eerst even in de kantine kijken of er wel iemand is, want het was wel heel erg verlaten hier, we zagen geen hond! Jawel, twee instructeurs heetten ons van harte welkom. De beiden instructeurs even goed in mijzelf opgenomen te hebben, kreeg ik een beetje een raar gevoel van binnen, zou het de Port zijn die ik van Rui heb gekregen die eigenlijk voor Jacco en Bianca bestemd was, of was het toch wat anders? "We gaan eerst de baan even opzetten, en dan gaan we beginnen", werd ons verteld. Wij liepen achter de instructeur aan, die vervolgens weer achter ons ging aanlopen omdat hij het even niet meer wist. Nee maar... we zijn nog niet eens begonnen en de instructeur weet het al niet meer. Ik heb altijd geleerd dat je niet iemand op zijn uiterlijk mag beoordelen,dus dat was dat vreemde gevoel van binnen, maar dit kon ik natuurlijk van te voren weten, maar dan hoor je weer zo'n stemmetje in je hoofd dat het dit keer wel anders zal zijn. Maar niets is minder waar.. als je van te voren denkt 'he, dit klopt niet', dan klopt het ook niet! Of, 'he, wat een rare mensen' dan zijn het ook rare mensen. Maar goed, intussen hadden wij het Parcour opgezet samen met de reeds toegesnelde behendigheiders, wij zij klaar om te beginnen, sterker nog, wij staan te popelen! "Heb je al wat aan behendigheid gedaan met Diesel" vroeg de instructeur, die ik liever vanaf nu "halve tamme" wil noemen, maar dat staat weer niet netjes dus blijft hij toch maar instructeur heten, omdat ik zijn naam kwijt ben. In de hoop dat ik zijn naam niet hoef te onthouden, zal ik maar zeggen.
"Nee" zei ik, "Maar we doen wel aan schapen herderen, telt dat ook?" "o, wat leuk" zei hij, "doen jullie dat met zijn tweeën?" "Ja" zei ik. "Diesel vermomd zich als schaap en ik ren dan keihard achter hem aan, en dan noemen wij dat schaapherderen" (Zie je wel... ik moet die man gewoon wel halve tamme noemen, dit schreeuwt er zelf om, dit is wat mijn vader vroeger bedoelde met "speciale figuren" Het is geen HondenSchool Nieuw Vennep, maar Halve Tammeschool Nieuw Vennep). Na wat schaapachtig gelach van HT eh.. de instructeur konden wij eindelijk beginnen. "Als jij met Diesel het Parcour even gaat verkennen dan haal ik intussen nog een bak koffie" zei de instructeur" Nou.....dat lieten wij ons geen tweede keer zeggen. Wij stonden al in de denkbeeldige startblokken opgesteld. Waar blijft dat startschot....kom maar op.
Na een soort van schot gehoord te hebben (of was ik het na die overheerlijke Lasagne) kwamen Diesel en ik uit de denkbeeldige startblokken. De eerste hindernis..... een losse plank op de grond, wat dus een wip wap moest voorstellen, maar omdat wij nieuw waren zijn ze de wip vergeten zodat alleen de wap overbleef, dit schijnt minder 'eng' te zijn als je nieuw bent. "Erop of eronder" dachten Diesel en ik samen. Het is dus inderdaad zo, dat als je met je hond aktiviteiten onderneemt, je een heel sterke band met elkaar krijgt. Na deze hindernis zelfs zo sterk dat we gewoon elkaars gedachten konden lezen. Geweldig.... Snel de volgende hindernis....de kattenloop, een smalle plank omhoog, vervolgens een rechte plank, en dan een plank naar beneden, ook geen probleem voor dit team....dan nu een boei waar doorheengedoken moet worden, maar door ons akelige hoge tempo misten wij de boei. Intussen scharen zich behoorlijk wat enthousiaste toeschouwers aan de kant, die met open mond ons aan het bekijken waren. Ik zei tegen Diesel "wij zijn een natuurtalent, ik wist het wel, wij laten ze wel even een poepie ruiken"! ....Volgende hindernis....een brede plank waar overheen moest worden gesprongen, ook geen probleem... dan een paar lage sprongen achter elkaar...ook geen punt. Ik hoor de inmiddels toegesnelde instructeur roepen: "bij een sprong, moet je "hoog" roepen". Hier,.... dat bedoel ik met dat soort mensen, alsof je in staat bent om "hoog" te roepen als je buiten adem bent. Ik zal jou even hoog laten roepen, maar dan bedoel ik er wel wat anders mee. Nu snel de tunnel......het past maar net.. dan nu de schutting....gaat al iets lastiger, de vermoeidheid slaat nu echt toe, ben ik bang. Gelukkig heb ik in de kantine een handleiding reanimatie zien hangen, maar vraag mijzelf meteen af wie dat bij mij moet gaan doen, ik zie in het toegesnelde 100 koppige publiek niemand waar ik mond op mond beademing van wil krijgen. Ik heb dus geen keus, alle reserves aanspreken dus, wij moeten door.......het uitzinnige publiek vraagt erom........de schutting....de slalom....de tafel....de finish. Eindelijk, de finish. "En, hoe ging het"? vroeg ik aan de instructeur. Met in mijn achterhoofd al zijn antwoord horende zo van "Onvoorstelbaar goed zeg, dit heb ik nog nooit meegemaakt, dit zie je meestal pas bij les 15 of 16 maar nu nog niet". Met enig ongeduld wacht ik zijn antwoord af. "Tja,....wat zal ik zeggen" zei de instructeur. "Dit heb ik nog nooit meegemaakt, een hond die de handler door de tunnel laat lopen, over de schutting laat klimmen en ook nog sprongen laat maken, nee.....dat is ook nieuw voor mij". "Maar als jullie hier plezier in blijven houden, moeten jullie dit vooral blijven doen". En alsof dit het ergste was, nee natuurlijk niet, wij werden door al die mensen ook nog uitgelachen ook. Diesel plaste uit wraak tegen de schutting, en over de tunnel heen, en ik besloot zijn goede voorbeeld maar te volgen, en enigzins teleurgesteld liepen wij richting auto. "Komen jullie volgende week weer" vroeg iemand, "want dan kom ik ook weer". Ik mompelde iets over pruimentijd en Pasen en Pinksteren op een dag, stapte in de auto en reed naar huis. Thuis aangekomen vroeg Claudia of het leuk was. "Mwhaaa, wel aardig.....". "Gaan jullie er mee door?" vroeg ze. "Nou..... ik weet niet of Diesel nog met mij terug durft te gaan" zei ik, en legde het hele verhaal in tranen uit. "Geeft niks hoor, jullie zijn allebei mijn helden" zei Claudia."Vraag de volgende keer gewoon van te voren wat de bedoeling is". Wat is het toch weer fijn om thuis te komen.

Diesel en Marco